หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2559 ลำดับที่ 35 วันที่ 10 พฤศจิกายน 2559

หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2559 ลำดับที่ 35
พระธรรมเทศนาโดย พระอาจารย์สำราญ ธมฺมธุโร (หลวงพ่อกล้วย วัดป่าธรรมอุทยาน)
ในวันที่ 10 พฤศจิกายน 2559

วันนี้ก็ลูกหลานนักเรียนจากโรงเรียนไหนนะ มากันกี่คน 60 กว่าคน โรงเรียนเดียวกันกับที่กลับแล้วชุดแรกใช่ไหม มาค้างวัดกี่วันกี่คืน 2 วัน 2 คืน ได้อะไรบ้าง ท่านอาจารย์ ท่านเจ้าคุณท่านสอนอะไรบ้าง ถ้าไม่ได้จริงๆ เดี๋ยวหลวงพ่อจะจับแมวให้ไปเลี้ยงคนละตัว จะได้บอกกล่าวไปวัดได้อะไร ได้แมวว่าอย่างนั้น ให้เลี้ยงให้โตจะได้ไล่จับหนูได้ทัน แมวเยอะทั้งในวัดทั้งนอกวัด แมวออกลูกก็ใส่ลังมา เอาปล่อยวัดให้เจ้าคุณเลี้ยง ทั้งหมาทั้งแมว ทั้งเป็ด ทั้งไก่ ทั้งจระเข้ เจ้าคุณเลยสนุกเลี้ยง ใครจะเอาไปเลี้ยงช่วยเจ้าคุณก็บอกนะ กลับบ้านให้คนละตัวจะได้ไปเลี้ยงแมวให้ตัวโตๆ ได้ไล่หนู

มีโอกาสได้มาพักวัดมานอนวัด มาศึกษาตัวเรา มาศึกษาพฤติกรรมของเรา เรามีความขยันหมั่นเพียรเรามีความเสียสละ เรามีการฝักใฝ่สนใจหรือว่าเอาตั้งแต่เล่น เรารู้จักอนุเคราะห์เอื้อเฟื้อกับเพื่อน ไม่เอารัดเอาเปรียบเพื่อน ฝึกเป็นคนมีความเสียสละ มีความอ่อนโยน หนักเอาเบาสู้ มีอะไรก็ช่วยกันทํา มีความเป็นระเบียบ ที่พักที่อาศัย ที่หลับที่นอน ห้องส้วมห้องน้ำ เราก็พยายามช่วยกันดูแลให้ดี ก็พวกเรานั่นแหละใช้ ไม่มีใครหรอก ก็ทําไว้ให้พวกเราใช้ ห้องน้ำห้องส้วมตรงไหนไม่สะอาด เราก็ช่วยกันทํา ไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรือว่าอยู่ที่โรงเรียน ขยะต่างๆ ก็เก็บแยก แล้วก็ทิ้งเป็นที่เป็นทาง อายุยังน้อย ครูอาจารย์ก็หมั่นพร่ำสอน แล้วก็มาฝึก ท่านอาจารย์ที่วัดท่านก็ช่วยชี้แนะ เราก็นําไปประพฤติไปปฏิบัติขัดเกลาตัวเรา เท่าที่โอกาสเท่าที่ความขยันหมั่นเพียรของเรามี พยายามดําเนินชีวิตของเราให้ดี ทําหน้าที่ของเราให้ดี

ตอนนี้เวลานี้ เรามีหน้าที่เป็นนักเรียน เราก็ตั้งใจเรียน ตั้งใจเรียนตั้งใจขยันหมั่นเพียร ไม่เอาแต่เล่น กลับไปอยู่บ้านก็ช่วยพ่อช่วยแม่ทําการทํางาน ทํางานบ้าน ทํางานโน้นงานนี้แบ่งเบาภาระให้พ่อให้แม่ เราก็ได้ทําบุญให้พ่อให้แม่ด้วย ทําบุญให้เราด้วย กว่าพ่อแม่จะส่งพวกเราเรียนมาก็ลําบาก บางคนบางท่านก็หาเช้ากินค่ำ ประหยัด หาเงินหาทองให้ลูกได้รับการศึกษาเล่าเรียน พวกเรามีโอกาส โอกาสเยอะ โอกาสมากกว่าคนหลายร้อยหลายพันคน คนที่ลําบากกว่าเราก็เยอะ พวกเราเกิดมามีบุญ มีบุญแล้วก็ได้รับการศึกษา ได้รับการเล่าเรียน ครูบาอาจารย์ก็ชี้แนะแนวทางให้ แล้วก็พามาฝึกหัดมาปฏิบัติให้พระท่านได้อบรม

ความขยันหมั่นเพียรตั้งแต่ตัวเล็กๆ โตขึ้นไปก็จะได้สบาย ไม่เห็นแก่ตัว สร้างความรับผิดชอบให้มีให้เกิดขึ้น สร้างความขยันหมั่นเพียรให้มีให้เกิดขึ้น รู้จักอนุเคราะห์ รู้จักช่วยเหลือ รู้จักขยันหมั่นเพียร ทรัพย์พวกนี้จะติดตามตัวเราไปในวันข้างหน้า ถ้าเราเกียจคร้าน ตระหนี่เหนียวแน่น มีตั้งแต่เล่น โตขึ้นไปก็สร้างสะสมกิเลสขึ้นไปเรื่อยๆ เมื่ออายุมากขึ้นมันก็เอาออกยาก เราจงเป็นบุคคลที่ให้ ที่เอาออก ที่ช่วยเหลือหมู่คณะเพื่อนฝูง โตขึ้นไปก็จะได้เป็นผู้เบา ผู้สบาย จิตใจก็จะเข้าถึงความบริสุทธิ์ได้เร็วได้ไว ท่านอาจารย์ท่านบอกอย่างไรก็พยายามไปปฏิบัติตาม

เห็นว่าวันนี้จะได้พากันทําความสะอาดให้เป็นระเบียบเรียบร้อย จุดโน้นบ้างจุดนี้บ้าง พากันทําความสะอาด ฝึกหัดปฏิบัติขัดเกลาตัวเราอยู่ตลอดเวลา เมื่อคืนนี้พากันเห็นผีสักตัวไหม ไม่เห็นหรือ ผีตัวอยู่ข้างในของเราไม่ออกไปหลอกผีตัวข้างนอกหรือ พากันมาเดินมาฝึก มาเดินมาฝึก กลางคืนก็มาเดินดูตรงใกล้ๆ หลุมศพ ใจมันจะเกิดความกลัว รู้จักดับ รู้จักหยุด รู้จักพิจารณา ที่นั้นที่นี้ ความกล้าหาญก็มากขึ้น

เวลารับประทานข้าวปลาอาหารก็เหมือนกัน ถ้าใจมันอยากหรือว่ากายมันหิว ถ้ากายหิวก็ให้รับรู้ว่าหิว ถ้าใจมันเกิดความอยาก เราพยายามรู้จักควบคุม ดับความอยากให้ได้ค่อยทาน ถ้าดับไม่ได้ก็ให้นั่งดูก่อน ให้มันจบเอง แล้วค่อยว่ากันใหม่ ฝึกที่นั้นฝึกที่นี้ ฝึกช่วยเหลือหมู่คณะเพื่อนฝูง ไม่เอารัดเอาเปรียบเพื่อน รู้จักอนุเคราะห์รู้จักช่วยเหลือ เมื่อโตขึ้นไปก็จะได้รู้คุณค่าของการฝึก ของการเป็นผู้ให้ ถ้าเอาตั้งแต่มัวเมาเล่นสนุกสนานโตขึ้นไปแล้วจะลําบาก ก็ต้องพยายามกันนะ อายุยังน้อย อายุยังน้อย ก็ขยันหมั่นเพียรกัน

หลวงพ่อก็ขอขอบใจทุกคน ที่ได้มาวัดแล้วก็ได้ช่วยเหลือ ทําความสะอาดตรงจุดโน้นบ้างจุดนี้บ้างเท่าที่กําลังของเรามี มีโอกาส โอกาสเปิดกาลเวลาเปิดเราก็ช่วยกัน ช่วยกันทํา หลายสิ่งหลายอย่างที่จะต้องทําอีกเยอะ ขณะที่ยังกําลังกายยังพอมีไหวอยู่ สภาพร่างกายมันก็เสื่อมลงทุกวัน บางวันก็แทบจะเดินไม่ไหว บางวันก็มีกําลังนิดๆ หน่อยๆ เพราะว่าใช้การใช้งานเขามาเยอะ และก็โรคภัยไข้เจ็บก็เบียดเบียน เล่นงานอยู่ตลอดเวลา เอาการไม่ได้ เอาแน่ไม่ได้ ไม่รู้จะอยู่ได้สักกี่วันกี่เดือน ขณะที่ยังมีลมหายใจก็จะพาพี่พาน้องสร้างประโยชน์ให้เกิดขึ้น ให้มีให้เกิดขึ้น ให้มากมายเท่าที่จะทําได้

พระเราชีเราก็พยายามขยันหมั่นเพียร แก้ไขตัวเรา ปรับปรุงตัวเราอยู่ตลอดเวลา ให้มีความสมัครสมานสามัคคี อย่าไปอคติกัน อย่าไปเพ่งโทษกัน ทุกคนก็ได้สร้างบุญมาเหมือนกัน ทุกคนก็ปรารถนาที่จะหาทางดับทุกข์ อยู่กันคนละทิศละที่มาอยู่ร่วมกัน เราก็เพิ่มความสมัครสมานสามัคคี มีอะไรก็ให้ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ถ้าไม่เคยสร้างบุญมาก็คงจะได้ไม่ได้มาอยู่ร่วมกัน

สมัยก่อนยิ่งลําบาก เพียงแค่น้ำจะดื่มน้ำจะอาบก็ทั้งยากลําบาก ถ้วยชามจะใส่กับข้าวกับปลานี่ต้องไปขุดเอาตามหลุมศพมาใส่ ทุกวันนี้มีอยู่ มีขบมีฉัน มีกิน ที่พักที่อาศัย ก็เกิดจากอํานาจแห่งบุญของทุกคน หล่อหลอมรวมกัน มันมีใช้ก็ดีแล้ว มีกินก็ดีแล้ว พวกเราพยายามประหยัดมัธยัสถ์ อะไรที่จะเป็นประโยชน์ เราก็พยายามยังประโยชน์ให้มีให้เกิดขึ้น ประโยชน์ภายนอก ประโยชน์ภายใน จนกระทั่งใจของทุกคนเข้าถึงความบริสุทธิ์

ถ้ามัวมาทะเลาะเบาะแว้งกัน ไปไม่ถึงไหน เพียงแค่สมมติก็ยังไม่รู้จักดูแลรักษาให้มีให้เกิดขึ้น มันก็ยากลําบาก กว่าจะได้มาแต่ละชิ้นแต่ละอัน ต้องอาศัยความเพียร อาศัยกาลอาศัยเวลา อาศัยการกระทํา อาศัยความเสียสละ อาศัยพรหมวิหารของทุกคน หล่อหลอมรวมกันมาถึงได้เป็นอานิสงส์อันใหญ่ เป็นบุญอันใหญ่ ถ้ามามัวตั้งแต่ว่ากูดีมึงดี ใช้การไม่ได้ มีอะไรก็ให้เคารพซึ่งกันและกัน แล้วก็รู้จักแก้ไข รู้จักปรับปรุงตัวเราอยู่ตลอดเวลา งานใหญ่ก็เป็นงานเล็ก งานเล็กก็จะเบาสบาย

ทุกคนก็ปรารถนาหาทางดับทุกข์หาทางหลุดพ้น มันก็อาศัยกันอยู่ ทั้งสมมติทั้งวิมุตติก็อาศัยกันอยู่ โลกกับธรรมก็อาศัยกันอยู่ ใจของเราก็อาศัยกายอยู่ กายของเราก็อาศัยปัจจัยสี่อาศัยโลกธรรม เราต้องมาศึกษาทําความเข้าใจให้เรียบร้อย เพียงแค่ระดับสมมติพวกเรายังศึกษาไม่ละเอียด ก็เลยมายุ่งเหยิง

เราก็พยายามมาแก้ไขตัวเรา ปรับปรุงตัวเรา ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน อย่าไปมองข้าม ความขยันหมั่นเพียร ความเป็นระเบียบ ไม่ว่าลูกเด็กเล็กแดง ไม่ว่าที่เป็นบุญเป็นอานิสงส์แล้ว ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ มันก็ยากที่จะเข้าใจ ยากที่จะฝักใฝ่สนใจในบุญ ส่วนมากก็เถลไถลออกนอกลู่นอกทาง มีโอกาสเราได้มาศึกษามาเล่าเรียน เราก็พยายามทําใจของเราให้เป็นบุญ

ตั้งใจรับพรกัน