หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2562 ลำดับที่ 2
ชื่อตอน
หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2562 ลำดับที่ 2
บันทึกเสียงเมื่อ
ชุด
หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2562
ถอดความฉบับเต็ม
หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2562 ลำดับที่ 2
พระธรรมเทศนาโดย พระอาจารย์สำราญ ธมฺมธุโร (หลวงพ่อกล้วย วัดป่าธรรมอุทยาน)
ในวันที่ 2 มกราคม 2562
ขอให้ทุกท่านจงเจริญสติ สร้างความรู้สึกรับรู้ สัมผัสของลมหายใจที่วิ่งเข้าวิ่งออกกระทบปลายจมูกของเราให้ชัดเจน แล้วก็ให้ต่อเนื่อง หยุดความนึกคิดปรุงแต่งต่างๆ เอาไว้ชั่วครั้งชั่วคราวถึงเราหยุดไม่ได้เด็ดขาดก็ขอให้หยุด ขณะที่เรากำลังนั่งฟังแล้วก็นั่งทำ ฟังไปด้วยน้อมสำเหนียกไปด้วย ไม่ต้องประนมมือ สูดลมหายใจเข้าไปยาวๆ ลึกๆ แล้วก็ผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ สัก 2-3 เที่ยว กายของเราก็รู้สึกว่าสบายขึ้นเยอะ สัมผัสของลมหายใจที่กระทบปลายจมูกของเราก็จะชัดเจน
เราพยายามหัดสังเกต หัดสร้างความรู้ตัว หายใจเข้าเป็นอย่างนี้ หายใจออกเป็นอย่างนี้ หายใจหยาบเป็นลักษณะอย่างนี้ หายใจละเอียดเป็นลักษณะอย่างนี้ ยิ่งถ้าเราไม่เข้าใจเราก็เพิ่มความเพียรให้เป็นทวีคูณ เริ่มฝึกใหม่ๆ เดี๋ยวก็อึดอัด เดี๋ยวก็หายใจติดๆ ขัดๆ ก็เป็นอย่างนี้กันทุกคนนั่นแหละ เพราะว่าเราขาดการสังเกต ขาดการวิเคราะห์ที่ชำนาญ ช่วงใหม่ๆ ก็พลั้งเผลอ พลั้งเผลอก็เริ่มใหม่ พลั้งเผลอก็เริ่มใหม่
ส่วนจิตใจของทุกคนนั้นก็ปรารถนาหาทางดับทุกข์ อยากจะได้บุญ แสวงหาบุญ แสวงหาธรรมแต่การแสวงหาที่เกิดจากใจ เกิดจากความคิดเก่านั้นก็ย่อมปัญญาโลกีย์ ยิ่งหาเท่าไหร่ก็ยิ่งห่างยิ่งห่างไกล เพราะว่าการเกิดของใจนั่นแหละคือความหลงอันละเอียด เขาเกิดเอาไว้เขาก็ปิดบังอำพรางตัวเองเอาไว้ แล้วก็ความคิดที่ไม่ตั้งใจคิด กับใจเข้าไปรวมกันก็หลงไปด้วยกัน
ในหลักธรรมท่านให้มาสร้างความรู้ตัว หรือว่ามาสร้างผู้รู้ หรือว่าเจริญสติ ต้องทำความเข้าใจคำว่า ‘ปัจจุบันธรรม’ ทุกขณะลมหายใจเข้าหายใจออกให้ต่อเนื่อง ให้เชื่อมโยง จนเอาไปใช้การใช้งานได้
ถ้าเรารู้ทันการเกิดของใจ การแยกการคลายของใจกับความคิดกับขันธ์ห้า ใจก็จะหงายขึ้นมาเขาเรียกว่า ‘พลิกจากสมมติไปหาวิมุตติ’ เขาเรียกว่า ‘สัมมาทิฏฐิ’ ความเห็นถูก เห็นถูกในหลักธรรม ใจก็จะว่าง กายก็จะเบา สติความรู้ตัวของเราก็จะเห็นการเกิดการดับของขันธ์ห้า เป็นเรื่องอะไรบ้าง เรื่องอดีต เรื่องอนาคต เป็นบุญกุศล หรือว่าอกุศล หรือว่าเป็นกลางๆ เราก็จะตามดูเห็นการเกิด การดับ เราก็จะเข้าใจคำว่า ‘อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา’ ในกายของเรา เข้าใจคำว่า ‘อัตตา อนัตตา’
ตามดูรู้ความเป็นจริง ความรู้ตัวของเราก็จะพุ่งแรง ตามดูทุกเรื่องไม่หยุด ถ้าเราหยุดเขาก็จะซึมเข้าสู่สภาพเดิม แต่พอตามดูกว้างๆ กำลังสติของ เราก็จะเริ่มเป็นมหาสติ ตามดูค้นคว้าจนหมดทุกเรื่อง จนไม่มีอะไรเหลือ จากมหาสติก็จะกลายเป็นมหาปัญญา จากมหาปัญญาก็จะกลายเป็นญาณรอบรู้ในกองสังขาร รอบรู้ในดวงวิญญาณในกายของเรา แล้วก็เอาไปใช้กับสมมติรอบรู้ในโลกธรรม รอบรู้ในปัจจัยความเป็นอยู่ในทางสมมติ เราจะบริหารอย่างไร แก้ไขอย่างไร ทุกเรื่องเป็นเรื่องของเราทั้งนั้น
ตั้งแต่ตื่นขึ้นจนกระทั่งนอนหลับ จนกระทั่งหมดลมหายใจ เราก็พยายามแก้ไขให้ได้
ขณะที่เรายังมีกำลังกายอยู่ อย่าไปผัดวันประกันพรุ่ง อย่าไปมัวเมาหลงระเริงทำให้การเดินทางเนิ่นช้า เราก็พยายามฝึกหัดปฏิบัติ ขัดเกลา ใจเกิดความโลภ ก็ละความโลภ ใจเกิดความโกรธก็ละความโกรธ ใจเกิดความเกียจคร้าน ก็สร้างความขยันหมั่นเพียร เรามีความรับผิดชอบเพียงพอหรือไม่ ในระดับไหน ระดับตัวเรา ระดับสังคม ระดับสมมติ ไล่เรียงลงไปเรื่อยๆ
ความคิดเขาเกิดอย่างไร หน้าตาอาการเป็นอย่างไร ความคิดหยาบ ความคิดละเอียด กิเลสหยาบ กิเลสละเอียดเป็นอย่างไร ก็ไม่เหลือวิสัยหรอกถ้าเราจะทำ เรารู้วิธีการแล้ว แนวทางแล้วเราก็ไปทำ การเจริญสติเป็นอย่างนี้ กายวิเวกเป็นอย่างนี้ ใจวิเวกเป็นอย่างนี้ กายวิเวกจากพันธะภาระหน้าที่สมมติที่เราเคยทำ ทีนี้ใจวิเวกจากความคิด การแยกรูปแยกนาม ใจที่ไม่เกิดเป็นอย่างนี้ ใจที่เป็นสมาธิเป็นอย่างนี้ สมาธิที่เกิดจากการเจริญภาวนา สมาธิที่เกิดจากปัญญาไม่ใช่สมาธิที่ไปข่มเอาไว้ เราต้องชี้เหตุชี้ผล เห็นเหตุเห็นผล ทำความเข้าใจให้ได้ ใช้ตัวเองให้เป็น ท่านถึงบอกว่า ‘ตนเป็นที่พึ่งของตน’ ก็ตรงนี้แหละ ก็ต้องพยายามเอานะ
ทั้งฆราวาส ญาติโยมทั้งพระทั้งชี อย่าพากันเกียจคร้าน ไม่ว่าจะอยู่ในวัด อยู่ที่บ้าน ที่ทำการทำงาน เราพยายามสร้างความรับผิดชอบ สร้างความเสียสละ ไม่เห็นแก่ตัว ไม่เห็นแก่ความเกียจคร้าน สร้างความขยันหมั่นเพียร เห็นประโยชน์ ประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน ประโยชน์ใกล้ ประโยชน์ไกล ประโยชน์ภายใน ประโยชน์ภายนอก มันมีหมดนั่นแหละ วันนี้มี พรุ่งนี้มีเดือนนี้มี เดือนหน้ามี ภพนี้มี ภพหน้ามี เราก็พยายามทำภพปัจจุบันวันนี้ให้ดี ก็จะส่งผลถึงอนาคต
เอาล่ะ วันนี้ขอเจริญธรรมเพียงเท่านี้ พากันไหว้พระพร้อมๆ กัน พากันไปสร้างสานต่อทำความเข้าใจกันให้รู้ทุกอิริยาบถ
พระธรรมเทศนาโดย พระอาจารย์สำราญ ธมฺมธุโร (หลวงพ่อกล้วย วัดป่าธรรมอุทยาน)
ในวันที่ 2 มกราคม 2562
ขอให้ทุกท่านจงเจริญสติ สร้างความรู้สึกรับรู้ สัมผัสของลมหายใจที่วิ่งเข้าวิ่งออกกระทบปลายจมูกของเราให้ชัดเจน แล้วก็ให้ต่อเนื่อง หยุดความนึกคิดปรุงแต่งต่างๆ เอาไว้ชั่วครั้งชั่วคราวถึงเราหยุดไม่ได้เด็ดขาดก็ขอให้หยุด ขณะที่เรากำลังนั่งฟังแล้วก็นั่งทำ ฟังไปด้วยน้อมสำเหนียกไปด้วย ไม่ต้องประนมมือ สูดลมหายใจเข้าไปยาวๆ ลึกๆ แล้วก็ผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ สัก 2-3 เที่ยว กายของเราก็รู้สึกว่าสบายขึ้นเยอะ สัมผัสของลมหายใจที่กระทบปลายจมูกของเราก็จะชัดเจน
เราพยายามหัดสังเกต หัดสร้างความรู้ตัว หายใจเข้าเป็นอย่างนี้ หายใจออกเป็นอย่างนี้ หายใจหยาบเป็นลักษณะอย่างนี้ หายใจละเอียดเป็นลักษณะอย่างนี้ ยิ่งถ้าเราไม่เข้าใจเราก็เพิ่มความเพียรให้เป็นทวีคูณ เริ่มฝึกใหม่ๆ เดี๋ยวก็อึดอัด เดี๋ยวก็หายใจติดๆ ขัดๆ ก็เป็นอย่างนี้กันทุกคนนั่นแหละ เพราะว่าเราขาดการสังเกต ขาดการวิเคราะห์ที่ชำนาญ ช่วงใหม่ๆ ก็พลั้งเผลอ พลั้งเผลอก็เริ่มใหม่ พลั้งเผลอก็เริ่มใหม่
ส่วนจิตใจของทุกคนนั้นก็ปรารถนาหาทางดับทุกข์ อยากจะได้บุญ แสวงหาบุญ แสวงหาธรรมแต่การแสวงหาที่เกิดจากใจ เกิดจากความคิดเก่านั้นก็ย่อมปัญญาโลกีย์ ยิ่งหาเท่าไหร่ก็ยิ่งห่างยิ่งห่างไกล เพราะว่าการเกิดของใจนั่นแหละคือความหลงอันละเอียด เขาเกิดเอาไว้เขาก็ปิดบังอำพรางตัวเองเอาไว้ แล้วก็ความคิดที่ไม่ตั้งใจคิด กับใจเข้าไปรวมกันก็หลงไปด้วยกัน
ในหลักธรรมท่านให้มาสร้างความรู้ตัว หรือว่ามาสร้างผู้รู้ หรือว่าเจริญสติ ต้องทำความเข้าใจคำว่า ‘ปัจจุบันธรรม’ ทุกขณะลมหายใจเข้าหายใจออกให้ต่อเนื่อง ให้เชื่อมโยง จนเอาไปใช้การใช้งานได้
ถ้าเรารู้ทันการเกิดของใจ การแยกการคลายของใจกับความคิดกับขันธ์ห้า ใจก็จะหงายขึ้นมาเขาเรียกว่า ‘พลิกจากสมมติไปหาวิมุตติ’ เขาเรียกว่า ‘สัมมาทิฏฐิ’ ความเห็นถูก เห็นถูกในหลักธรรม ใจก็จะว่าง กายก็จะเบา สติความรู้ตัวของเราก็จะเห็นการเกิดการดับของขันธ์ห้า เป็นเรื่องอะไรบ้าง เรื่องอดีต เรื่องอนาคต เป็นบุญกุศล หรือว่าอกุศล หรือว่าเป็นกลางๆ เราก็จะตามดูเห็นการเกิด การดับ เราก็จะเข้าใจคำว่า ‘อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา’ ในกายของเรา เข้าใจคำว่า ‘อัตตา อนัตตา’
ตามดูรู้ความเป็นจริง ความรู้ตัวของเราก็จะพุ่งแรง ตามดูทุกเรื่องไม่หยุด ถ้าเราหยุดเขาก็จะซึมเข้าสู่สภาพเดิม แต่พอตามดูกว้างๆ กำลังสติของ เราก็จะเริ่มเป็นมหาสติ ตามดูค้นคว้าจนหมดทุกเรื่อง จนไม่มีอะไรเหลือ จากมหาสติก็จะกลายเป็นมหาปัญญา จากมหาปัญญาก็จะกลายเป็นญาณรอบรู้ในกองสังขาร รอบรู้ในดวงวิญญาณในกายของเรา แล้วก็เอาไปใช้กับสมมติรอบรู้ในโลกธรรม รอบรู้ในปัจจัยความเป็นอยู่ในทางสมมติ เราจะบริหารอย่างไร แก้ไขอย่างไร ทุกเรื่องเป็นเรื่องของเราทั้งนั้น
ตั้งแต่ตื่นขึ้นจนกระทั่งนอนหลับ จนกระทั่งหมดลมหายใจ เราก็พยายามแก้ไขให้ได้
ขณะที่เรายังมีกำลังกายอยู่ อย่าไปผัดวันประกันพรุ่ง อย่าไปมัวเมาหลงระเริงทำให้การเดินทางเนิ่นช้า เราก็พยายามฝึกหัดปฏิบัติ ขัดเกลา ใจเกิดความโลภ ก็ละความโลภ ใจเกิดความโกรธก็ละความโกรธ ใจเกิดความเกียจคร้าน ก็สร้างความขยันหมั่นเพียร เรามีความรับผิดชอบเพียงพอหรือไม่ ในระดับไหน ระดับตัวเรา ระดับสังคม ระดับสมมติ ไล่เรียงลงไปเรื่อยๆ
ความคิดเขาเกิดอย่างไร หน้าตาอาการเป็นอย่างไร ความคิดหยาบ ความคิดละเอียด กิเลสหยาบ กิเลสละเอียดเป็นอย่างไร ก็ไม่เหลือวิสัยหรอกถ้าเราจะทำ เรารู้วิธีการแล้ว แนวทางแล้วเราก็ไปทำ การเจริญสติเป็นอย่างนี้ กายวิเวกเป็นอย่างนี้ ใจวิเวกเป็นอย่างนี้ กายวิเวกจากพันธะภาระหน้าที่สมมติที่เราเคยทำ ทีนี้ใจวิเวกจากความคิด การแยกรูปแยกนาม ใจที่ไม่เกิดเป็นอย่างนี้ ใจที่เป็นสมาธิเป็นอย่างนี้ สมาธิที่เกิดจากการเจริญภาวนา สมาธิที่เกิดจากปัญญาไม่ใช่สมาธิที่ไปข่มเอาไว้ เราต้องชี้เหตุชี้ผล เห็นเหตุเห็นผล ทำความเข้าใจให้ได้ ใช้ตัวเองให้เป็น ท่านถึงบอกว่า ‘ตนเป็นที่พึ่งของตน’ ก็ตรงนี้แหละ ก็ต้องพยายามเอานะ
ทั้งฆราวาส ญาติโยมทั้งพระทั้งชี อย่าพากันเกียจคร้าน ไม่ว่าจะอยู่ในวัด อยู่ที่บ้าน ที่ทำการทำงาน เราพยายามสร้างความรับผิดชอบ สร้างความเสียสละ ไม่เห็นแก่ตัว ไม่เห็นแก่ความเกียจคร้าน สร้างความขยันหมั่นเพียร เห็นประโยชน์ ประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน ประโยชน์ใกล้ ประโยชน์ไกล ประโยชน์ภายใน ประโยชน์ภายนอก มันมีหมดนั่นแหละ วันนี้มี พรุ่งนี้มีเดือนนี้มี เดือนหน้ามี ภพนี้มี ภพหน้ามี เราก็พยายามทำภพปัจจุบันวันนี้ให้ดี ก็จะส่งผลถึงอนาคต
เอาล่ะ วันนี้ขอเจริญธรรมเพียงเท่านี้ พากันไหว้พระพร้อมๆ กัน พากันไปสร้างสานต่อทำความเข้าใจกันให้รู้ทุกอิริยาบถ
