หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2558 ลำดับที่ 62

หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2558 ลำดับที่ 62
พระธรรมเทศนาโดย พระอาจารย์สำราญ ธมฺมธุโร (หลวงพ่อกล้วย วัดป่าธรรมอุทยาน)
ในวันที่ 2 มิถุนายน 2558

มีความสุขกันทุกคน ขอบใจมากๆ เมื่อวานนี้บุญใหญ่ งานใหญ่ก็สำเร็จลุล่วงลงไปด้วยดี ทุกอย่างบริบูรณ์เรียบร้อย ด้วยแรงบุญของทุกคน กําลังกาย กําลังใจ กําลังทรัพย์ จนจบบริบูรณ์ ตั้งแต่เช้า ทุกคนก็มีความสุข ทุกคนก็อิ่ม สถานที่ต่างๆ ก็ได้เกิดประโยชน์ ขอบคุณมากๆ ทุกคน จากน้อยๆ ไปหามากๆ ฝากเอาไว้เป็นสมบัติของแผ่นดิน เป็นสมบัติของทุกคน พวกเรามีโอกาสมากเท่านั้นเอง ใครมีความพร้อมก็ได้ทำ ใครยังไม่มีความพร้อม ก็น้อมใจเข้ามาอนุโมทนาสาธุ น้อมกายของเราเข้ามาช่วย เราก็มีอานิสงส์ในสิ่งที่พวกเราทำ

อย่าไปมองข้ามบุญเล็กๆ น้อยๆ คนเราส่วนมากจะไปมองข้ามสิ่งเล็กๆ น้อยๆ จะเอาตั้งแต่ของใหญ่ สิ่งของใหญ่ต่างๆ ก็ไปจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ นี่แหละ กิเลสต่างๆ ก็เกิดจากตัวเล็กๆ นี่แหละ เราไม่ดับ ไม่ละตั้งแต่ตัวเล็ก มันก็โตขึ้นๆ มันก็กลับมาเล่นงานเรา ถ้าเราหมั่นเอาออก หมั่นขัด หมั่นเกลา หมั่นเสียสละ มีสัจจะ มีความจริง ขยันหมั่นเพียร หมั่นทำความเข้าใจ ก็จะเข้าถึงจุดหมายปลายทาง คือความสะอาด ความบริสุทธิ์ของใจ ได้เร็ว ได้ไวขึ้น ความสมัครสมานสามัคคี มีการช่วยเหลืออนุเคราะห์ซึ่งกันและกัน เราก็มีความสุข

เห็นว่าพระเราวันนี้ก็จะสึกหลายรูป หรือจะรอสึกปีหน้า นับนิ้วมือแล้วก็นับแล้วนับอีก เหลืออยู่สิบนิ้วเหมือนเดิมนะ หักแล้วก็หักอีกนะ วันคืนทำไมมันยาวนานจัง ทรมาน ว่าอย่างนั้นนะ รอสึกพร้อมท่านเจ้าคุณก็ได้ไม่เห็นเป็นไร ต่อให้อีก เจ้าคุณนี่ไม่มีวาสนาพอที่จะได้กลับไปใส่กางเกง ออกบวชตั้งแต่ชั้น ป.1 ปิดเทอมก็ไปบวชเณร เปิดเทอมก็สึกใหม่ เก็บผ้าเอาไว้ บาตรเอาไว้ ปิดเทอมไปบวชใหม่ บวชไปบวชมา เรียนจบนี่มาบวชเลย เขาไม่ให้ไปทางโลก เขาให้มาศึกษาทางธรรม ธรรมกับโลกก็อยู่ด้วยกันนั่นแหละ วิบากกรรมก็ตามมา สมัยก่อนเป็นเณรก็ไปฝึกที่โน่นฝึกที่นี่ ครูบาอาจารย์ก็สอนอบรม ดี เรามาบวชเป็นพระมาศึกษา แล้วเด็กก็ตามมาบวชเณรเป็นลูกโซ่ แต่เป็นกุศลกรรม เป็นกุศลกรรม ต่อไปในวันข้างหน้า สงสัยจะเต็มป่าล่ะมั้ง ทั้งพระทั้งเณร

การเข้ามาบวชมาศึกษา ก็เพื่อที่จะมาศึกษาชีวิตของเรา มาแก้ไขใจของเรา ถ้าไม่รู้จักแก้ไข ก็ช่วยเหลือไม่ได้ จะไปอยู่ที่ไหน ไม่รู้จักแก้ไขตัวเอง ก็ไม่เกิดประโยชน์ หนักตัวเอง หนักคนอื่น หนักสถานที่ แบกขันธ์ห้าของเราก็ยังหนักไม่พอ เราไปโยนความผิดให้คนโน้นคนนี้ อย่างนั้นใช้การไม่ได้ เราต้องขยันหมั่นเพียร มีความรับผิดชอบ มีความเสียสละ วิเคราะห์กาย วิเคราะห์ใจของเรา แต่ละวันตื่นขึ้นมา ประโยชน์ใกล้ประโยชน์ไกล ประโยชน์สมมติประโยชน์วิมุตติ ทำการวิเคราะห์ให้ถึงจุดหมายปลายทาง เราก็จะได้มองเห็นหนทางเดิน แล้วก็สนุกทำบุญ

บุญสมมติเราก็ทำ บุญวิมุตติเราก็ทำได้หมด จนล้นจนเหลือ จนล้นไปสู่พี่สู่น้อง ทุกอย่าง จนกระทั่งหมดลมหายใจ บุญสมมติเราก็ฝากเอาไว้เป็นกองเบ้อเริ่ม ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ได้ทำมาไว้ บุญภายในก็ต้องทำ บุญข้างนอกก็ต้องทำ เพราะว่าต่างฝ่ายต่างอิงอาศัยกันอยู่ สมมติกับวิมุตติก็อิงอาศัยกันอยู่ เราต้องทำความเข้าใจ ถ้าไปเกียจคร้าน คอยหนักไม่เอา เบาไม่สู้ มีแต่หลบจะหลีกจะหนี ไปที่ไหนก็ไม่เจริญ อยู่คนเดียวก็ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ รังแกตัวเอง เบียดเบียนตัวเอง ให้กิเลสมาเล่นงาน เราต้องเล่นงานกิเลส ใช้กิเลสให้เกิดประโยชน์

นั่นก็หลวงพ่อคูณท่านว่านะ เงินมันใช้กูไม่ได้หรอก มีแต่กูใช้เงิน มีเงินทองมากมาย ท่านเอาแจกจ่าย สร้างประโยชน์กันมากมาย เป็นบุคคลที่มีอุปการะคุณต่อสัตว์โลกมากทีเดียว เงินทองหลั่งไหลมา ทำบุญกับท่าน ท่านมีบารมี ท่านก็แจกทานต่อ สร้างโรงเรียน สร้างโรงพยาบาล มอบให้กับ ช่วยเหลือคนยากไร้ จนกระทั่งหมดลมหายใจ ท่านก็ยังสร้างประโยชน์ต่ออีกไม่จบไม่สิ้น นั่นแหละเป็นบุคคลที่น่าเอาเยี่ยงอย่าง เป็นตัวอย่าง

บางคนเกิดมา มีตั้งแต่ความโลภ ความทะเยอทะยานอยาก ปิดกั้นตัวเอง ถึงแม้จะบวชอยู่ก็จิตใจก็ห่างไกลพระ ต้องเป็น เป็นผู้ละ ผู้ให้ ผู้เสียสละ ถ้าบวชเข้ามาแล้วมีแต่ความอยาก มีความทะเยอทะยานอยาก อยากในลาภในยศ ในชื่อในเสียง เพียงแค่น้อมเอกลาภมันก็ผิดแล้ว จิตใจห่างไกลความเป็นพระ ถ้าจิตใจมีตั้งแต่ผู้ให้ เอาออกคลาย มีความขยันหมั่นเพียร มีความรับผิดชอบ มีความเสียสละ ถึงกายไม่ได้บวช ใจก็เป็นพระ จนใจสะอาดบริสุทธิ์หมดจด มองเห็นหนทางเดิน เพียงแค่เราทำความเข้าใจให้ถูกต้องว่า ลักษณะอาการของใจที่ปราศจากกิเลส ใจที่บริสุทธิ์ ใจที่คลายความหลง ให้มันถูกต้อง ทั้งที่ใจเป็นบุญ กําลังสติปัญญาเร็วไวขึ้น ใจก็จะเผยตัวออกมาให้เห็น ถ้าเราจับได้ไล่ทันเหมือนกับจับขโมย ถ้าจับตัวมันได้มันก็หยุด หมั่นพร่ำสอนมันก็เลิก ถ้าสอนไม่ได้ เขาก็เอาไปเข้าคุกเข้าตาราง จนประพฤติปฏิบัติตัวดี เขาถึงปล่อย

ใจของเราก็เหมือนกันนั่นแหละ การบําเพ็ญบุญ บําเพ็ญกุศล เจริญความขยันหมั่นเพียร ความรับผิดชอบ อยู่คนเดียวก็ฝักใฝ่ในการดู ในการรู้ ในการทำความเข้าใจ ถ้าใจมันสนใจ ถ้าไม่สนใจอย่างไร พูดจนปากเปียกปากแฉะมันก็ไม่เอาหรอก ถ้าพวกคนที่สนใจอยู่คนเดียวก็ดูใจตัวเอง แก้ไขตัวเอง ท่านถึงบอกให้รอบรู้ในกองสังขาร ให้รอบรู้ในดวงวิญญาณ ให้รอบรู้ในโลกธรรม จะไปหนีโลก มันหนีไม่ได้ จะไปโทษคนโน้นคนนี้ก็ไม่ได้ ท่านบอกให้โทษตัวเอง แก้ไขตัวเอง ปรับปรุงตัวเอง อยู่ตลอดเวลา ถึงจะจับชายจีวรของพระพุทธองค์อยู่ ถ้าไม่ขัดเกลาตัวเอง มันก็ไม่เข้าถึงธรรมของพระพุทธองค์

ก็ต้องพยายามนะ พยายามเอา ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ก็พยายาม