หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2562 ลำดับที่ 32

หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2562 ลำดับที่ 32
พระธรรมเทศนาโดย พระอาจารย์สำราญ ธมฺมธุโร (หลวงพ่อกล้วย วัดป่าธรรมอุทยาน)
ในวันที่ 27 มีนาคม 2562

ขอให้ทุกคนทุกท่านจงเจริญสติ สร้างความรู้สึกรับรู้สัมผัสของลมหายใจที่วิ่งเข้าวิ่งออกกระทบปลายจมูกของเราให้ชัดเจนให้ต่อเนื่อง ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาได้สร้างรู้สึกตัวแล้วหรือยัง แล้วก็พยายามทำให้ต่อเนื่องแล้วหรือยัง


ตรงนั้นแหละไม่ค่อยสนใจกันเท่าไหร่ ศรัทธาในการทำบุญให้ทานตรงนี้มีกันเต็มเปี่ยม แต่การลงมือวิเคราะห์การเกิดการดับของใจ การเกิดการดับของความคิดซึ่งเป็นอาการของนามธรรมว่าเขาก่อตัวอย่างไรเขาเกิดอย่างไร รู้ลักษณะของใจที่แท้จริง ใจที่ปรกติเป็นลักษณะอย่างไร ใจที่ไม่เกิดเป็นลักษณะอย่างไร ใจเกิดความโลภความโกรธความอยาก เรารู้จักดับรู้จักละ รู้จักหาวิธีการแก้ไข หมั่นอบรมใจของเราอยู่ตลอดเวลาทุกเรื่องทั้งกลางคืนกลางวัน นอกจากจะนอนหลับ ตื่นขึ้นมาเอาใหม่ หมั่นพร่ำสอนใจของเราอยู่ตลอดเวลา

บุคคลมีบุญมีกุศลมีสติปัญญาจะไม่ปล่อยวันเวลาทิ้ง จะหมั่นพร่ำสอนใจตัวเองแก้ไขใจตัวเองอยู่คนเดียวก็แก้ไขใจ อยู่หลายคนก็แก้ไขใจ ทำความเข้าใจกับสมมติแล้วก็ทำหน้าที่ของสมมติให้สมบูรณ์แบบ ไม่งอมืองอเท้า ไม่เกียจคร้านสร้างความขยันหมั่นเพียรสร้างความรับผิดชอบแต่ละวันๆ เราวิเคราะห์พิจารณาดูความเกียจคร้านเข้าครอบงำจิตใจเราหรือไม่ ความตระหนี่เหนียวแน่นเข้าครอบงำจิตใจของเราหรือเปล่า ความโลภความโกรธ ความทะเยอทะยานอยากการปรุงการแต่งการเกิดของใจเขาส่งออกไปภายนอกได้อย่างไร เราจะหาวิธีแก้ไขอย่างไร เป็นเรื่องของตัวเราเองทุกคน ไม่ใช่ว่าเรื่องของคนอื่น

การทำบุญให้ทานมีโอกาสได้สร้างร่วมกัน ทำมากทำน้อยก็มีโอกาสได้สร้างร่วมกัน ส่วนการเจริญสติเข้าไปอบรมใจ อันนี้เป็นของแต่ละบุคคล แนวทางนั้นมีอยู่ พระพุทธองค์ท่านได้ค้นพบมานานก็ยังเหมือนเดิมอยู่ สัจธรรมก็ยังเหมือนเดิมอยู่ แต่เราดำเนินไม่ถึงจุดหมายปลายทางก็เลยเข้าไม่ถึงเท่านั้นเอง ก็ต้องพยายามกัน อย่าพากันผัดวันประกันพุ่ง อย่าพากันปล่อยวันเวลาทิ้งเสียดายเวลานะ อายุขัยในมนุษย์มีแป๊ปเดียว ถ้ามองดูวันเดือนปีฝ่านไปเร็วไว ความชราคร่ำคร่าเข้ามา ปรากฏความเกิดความแก่ความเจ็บความตายก็เข้ามา ปรากฏขึ้นกับเราตลอดเวลา

แม้แต่องค์หลวงพ่อเองความชราคร่ำคร่าความเจ็บความป่วยก็เล่นงานอยู่ตลอดเวลาไม่รู้ว่าจะไปได้อีกสักกี่วันกี่น้ำ แต่เราก็เตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลาเพราะว่าเราดูแลใจดูแลกายของเราอยู่ตลอดเวลาไม่ได้ไปทุกข์ร้อนกับสิ่งพวกนี้ ขณะที่ยังมีลมหายใจก็พยายามยังประโยชน์ให้กับพี่กับน้อง ให้กับสมมติ ให้เต็มเปี่ยมเท่าที่โอกาสจะเอื้ออำนวยให้ ทุกสิ่งทุกอย่าง


อะไรที่จะเป็นประโยชน์เราก็รีบทำ อย่าไปคิดว่าไม่ใช่ของเราไม่ใช่ของฉัน เป็นสมบัติของทุกคนเรามาช่วยกัน อะไรที่จะเป็นประโยชน์เราก็ทำ อะไรที่เป็นอกุศลเราก็ละเสีย ก็ต้องพยายามกันตั้งแต่ที่พักที่อาศัย ที่หลับที่นอน ความเป็นอยู่ในทางสมมติตรงไหนไม่ดี เราก็รีบช่วยกันทำให้มันดีช่วยแก้ไข ก็พวกเรานั่นแหละได้รับความสงบได้รับความสุข ได้รับความสะดวกสบาย จากความไม่มีเราก็ทำให้มี มีแล้วเราก็ยังประโยชน์ เราก็ได้พลอยได้รับประโยชน์ในทางสมมติ คนอื่นมาก็ได้รับประโยชน์ในทางสมมติ ไม่ได้ลำบากทางสมมติ การฝึกหัดปฏิบัติใจก็จะไปได้เร็วได้ไวไม่ได้ลำบาก ถ้ากายยังลำบากอยู่ จะปฏิบัติอะไรก็ยังลำบาก สมมติมีไม่พร้อม ปากท้องก็หิว ความเป็นอยู่ก็ลำบาก การฝึกหัดปฏิบัติใจก็ลำบาก เพราะทุกสิ่งทุกอย่างก็เอื้ออำนวยกันอยู่

เราจงทำความเข้าใจด้วยปัญญา อยู่ด้วยปัญญารู้ด้วยปัญญา จะลุกจะก้าวจะเดินตั้งแต่ตื่นขึ้นมาดูใจเป็นหลัก ใจปกติหรือไม่ ใจปกติจากการเกิด ใจปกติจากขันธ์ห้าใจไม่มีกิเลส เราละกิเลสกิเลสหยาบเป็นอย่างนี้ กิเลสละเอียดเป็นอย่างนี้ กิเลสเกิดขึ้นที่กายใจส่งเสริมหรือไม่หรือเกิดขึ้นที่ใจ เหตุจากภายนอกทำให้เกิด กายทวารทำหน้าที่อย่างไร เราต้องทำความเข้าใจ ตาทำหน้าที่ดู เราก็ห้ามไม่ได้ หูทำหน้าฟัง เราก็ห้ามไม่ได้ แต่เราไปห้ามใจของเราได้ รู้จักจำแนกแจกแจงแยกรูปรสกลิ่นเสียงออกจากใจของเรา

กายของเรานี่แหละก้อนสมมติ จะไปหนีสมมติ จะไปฝึกหัดปฏิบัติที่ไหน ก็ปฏิบัติลงที่ใจของเราทำความเข้าใจให้ถูกต้องอยู่กับสมมติเคารพสมมติ ไม่ยึดติดสมมติจนกว่าจะหมดลมหายใจนั่นแหละถึงจะได้วางก้อนรูปได้ แต่เราวางด้วยปัญญา ส่วนนามธรรม ส่วนใจกับอาการของใจ หรือว่าอาการของขันธ์ห้าให้ได้ ทำความเข้าใจให้ได้แล้วค่อยละให้ได้ ใจเกิดกิเลสก็ค่อยละทีนั้นทีนี้สร้างตบะบารมีไป จิตใจของเราก็จะเบาบางจากกิเลสไปเรื่อยๆ ถ้าบุคคลใดมีความเพียรที่ถูกต้อง มีความเพียรที่เป็นเลิศทั้งกลางวันทั้งกลางคืนก็ย่อมจะถึงจุดหมายปลายทางได้เร็วได้ไว ก็ต้องพยายามกันนะ

เอาล่ะ วันนี้ขอเจริญธรรมเพียงเท่านี้ พากันไหว้พระพร้อมๆ กัน พากันไปสร้างสานต่อ ทำความเข้าใจกันเอา