หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2551 ลำดับที่ 064

ขอให้ญาติโยมเราทุกคนทุกท่าน จงสร้างความรู้สึกรับรู้การหายใจเข้าออกของเรา มีความรู้สึกรับรู้ให้ต่อเนื่อง หรือว่าเจริญสตินั่นแหละ สร้างความรู้ตัว มีความรู้สึกรับรู้สัมผัสของลมหายใจเข้าออกของตัวเราเอง หยุด ดับความคิด หยุดความคิดต่างๆ วางกายให้สบาย นั่งให้สบาย แล้วก็สูดลมหายใจเข้าไปยาวๆ ลึกๆ ให้ทั่วท้อง แล้วก็ผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ กายของเราก็รู้สึกว่าสบายขึ้นเยอะ สัมผัสของลมหายใจที่กระทบปลายจมูกของเรานั่นแหละ ความรู้สึกตรงนี้แหละ เราพยายามสร้างขึ้นมาให้ต่อเนื่อง ถ้าความรู้สึกพลั้งเผลอไป เราก็เริ่มขึ้นมาใหม่

เพียงแค่การเจริญสติพวกเรายังทำไม่ต่อเนื่องกัน ก็เลยมีตั้งแต่ไปนึกเอาไปคิดเอา ว่าเป็นสติว่าเป็นปัญญา อันนั้นก็เป็นสติปัญญาในระดับของสมมติเท่านั้นเอง เราต้องสร้างความรู้ตัว รู้กายแล้วก็รู้ลักษณะของจิต รู้จักควบคุมจิต คลายจิตออกจากขันธ์ห้า สังเกตทันเขาก็จะแยกออกจากกัน เราก็จะมองเห็นทาง อันนั้นเอาไว้ทีหลัง

จิตของทุกดวงปรารถนาที่จะหลุดพ้น ปรารถนาที่จะแสวงหาความสุข แต่ความปรารถนาความทะเยอทะยานอยาก การแสวงหาที่เกิดจากตัวจิตนั่นแหละ มันปิดกันตัวของมันเอาไว้เสียแล้ว เราต้องมาสร้างสติเข้าไปสังเกต เข้าไปวิเคราะห์ เข้าไปควบคุม ใหม่ๆ ก็อาจจะเป็นการฝืน เป็นการทวนกระแส เพราะว่าความเคยชิน เขาเคยเที่ยวเขาเคยคิด เราไม่ให้เขาคิดให้เขาเที่ยวมันก็ต้องอึดอัดฝืนกันธรรมดา ตั้งแต่ฝืนขั้นแรกพวกเราก็ยังไม่ทำกัน ก็ปล่อยเลยตามเลยๆ สุขก็สุข ทุกข์ก็ทุกข์ อยู่อย่างนั้น มันก็สุขแบบโลกๆ ทุกข์แบบโลกๆ สุขแบบหลงๆ ทุกข์แบบหลงๆ ถึงจะหลงก็ให้หลงอยู่ในการสร้างบุญก็ยังดีนะ หลงในการสร้างบุญสร้างอานิสงส์สร้างบารมี ถ้าถึงเวลาแล้วเขาก็จะคลายความหลงได้เอง ถ้าบุญของเราเต็ม ถ้าสติปัญญาของเราถูกต้อง ถูกจุดถูกทาง อย่างน้อยๆ ก็ให้ได้สวรรค์ มนุษย์สมบัติสวรรค์สมบัติ ต่อไปข้างหน้าก็เป็นนิพพานสมบัติ ก็ต้องทำกัน

ไม่ว่าพระว่าโยมว่าชี ต้องมีความรับผิดชอบให้มากๆ ขยันหมั่นเพียรให้มากๆ เรามาอยู่ร่วมกันเยอะๆ ก็ให้มีแต่ความรักความเมตตา ความเคารพเชื่อฟังกัน มีอะไรก็ค่อยพูดค่อยจา อย่าเอาทิฏฐิมานะห้ำหั่นกัน ถ้าเอาทิฏฐิมานะห้ำหั่นกันแล้วก็อยู่ไม่เป็นสุข อยู่คนเดียวก็ไม่เป็นสุข

ทำไมถึงบอกว่าอยู่คนเดียวไม่เป็นสุข กิเลสมันเถียงกันภายใน กุศลกับอกุศลมันเถียงกัน มันก็เลยสู้อกุศลไม่ได้ มันก็ลากเข้าไปหากองทุกข์ ถ้าอยู่หลายคนก็เถียงกันไปเถียงกันมา ดีไม่ดีฆ่ากันตาย

2-3 ปีที่ผ่านมาเห็นหลวงปู่หลวงตาที่ออกข่าวหนังสือพิมพ์ อยู่ที่อุดร อยู่ที่อุดรปฏิบัติเก่ง หลวงตาบวชตอนแก่ ปฏิบัติเก่งปฏิบัติเคร่ง เป็นเพื่อนกันก็เลยไปเยี่ยมกัน หลวงตาองค์ปฏิบัติเก่งปฏิบัติเคร่งก็เลยไปว่าหลวงตาองค์ไม่เคร่งว่า บวชเข้ามาแล้วมาฉันข้าวสองมื้อ สู้ตัวเองไม่ได้ฉันข้าวมื้อเดียว เก่ง ว่าอย่างนั้น เถียงกันไปเถียงกันมา ไม่ยอมกัน หลวงตาที่ฉันสองมื้อนั้นก็โดนหลวงตาที่ฉันมื้อเดียวว่าเอา ว่าไม่เก่งว่าไม่เคร่ง พูดกันไปพูดกันมา ก็มีดก็จิ้มพุงเสียจนตายคาที่เลยนั่นแหละ มีแต่คนเก่ง คนเก่งก็ตายคนเคร่งก็ตาย คนไม่เคร่งก็ติดคุก

แล้วก็อีกคู่หนึ่งอยู่ที่ปักษ์ใต้ ธรรมยุตกับมหานิกาย วันนั้นก็ท่านนายพลทำบุญให้กับพ่อเสีย ก็เลยนิมนต์ทั้งธรรมยุตกับมหานิกายไปสวดมนต์ไปทำบุญ เจ้าธรรมยุตก็ไปแหย่มหานิกายนั่งอยู่ใกล้กัน ว่าไม่เคร่งอย่างนั้นไม่เคร่งอย่างนี้ จับเงินจับทองอย่างนั้นอย่างนี้ ว่ากัน มหานิกายก็นั่งอยู่ใกล้ๆ เขาถวายตังค์มาหมด เขาก็ยึด มหานิกายก็ถวายยึดหมด ธรรมยุตก็ขอคืนก็ไม่ให้เลย ไม่ให้ก็ต่อยกันคาวงงานเลย ต่อยกันคาวงงาน หน้างานเลย

กิเลสมากมายถึงขนาดนั้นยังไม่รู้จักสำนึก มาฝึกฝนตนเอง ยิ่งบวชเข้ามาแล้วก็ยิ่งเพิ่มความเพียรในการชำระสะสางกิเลส ในการสร้างคุณงามความดี ให้ได้ทุกอิริยาบถ ให้ได้ทุกลมหายใจเข้าออก หมั่นขัดเกลากิเลส กิเลสหยาบกิเลสละเอียด แม้ตั้งแต่การน้อมเอากับลาภต่างๆ เราก็ต้องคลาย ต้องเอาออกให้หมด แม้ตั้งแต่ความยินดีเล็กๆ น้อยๆ เราก็ต้องละออกให้หมด ความยินดีนั่นแหละ เข้าไปยึดเข้าไปหลงต่างๆ

มีให้ได้ให้เป็น ทำให้ได้ทำให้เป็น มีมากก็ไม่เป็นทุกข์ มีน้อยก็ไม่เป็นทุกข์ ขอให้มีด้วยสติมีด้วยปัญญา ทำเพื่อให้เกิดประโยชน์ ประโยชน์ภายในเราก็ทำให้จบบริบูรณ์เสีย ประโยชน์ข้างนอกเราก็ทำเพื่อยังประโยชน์สมมติให้เกิดประโยชน์

รู้จักพิจารณา ทุกสิ่งทุกอย่างก็ล้วนแต่เป็นธรรมชาติทั้งนั้น เราเกิดมากับธรรมชาติ แต่มาหลงธรรมชาติ จิตก็เป็นธรรมชาติ ถ้าไม่หลงถ้าไม่เกิดเขาก็บริสุทธิ์ เดิมแท้เขาบริสุทธิ์ มันปิดกั้นตัวเองมาจากกิเลสเล็กๆ น้อยๆ ความยินดียินร้าย ความอยากปิดกั้นมา เพิ่มเป็นความโลภความโกรธ เพิ่มเข้าไปเป็นทวีคูณ มันปิดกั้นตัวเองทับถมตัวเองมา เราต้องมาเจริญสติเข้าไปคลาย เจริญพรหมวิหาร เจริญสร้างตบะบารมี ละกิเลส ละความตระหนี่เหนียวแน่น ละทิฏฐิ ละมานะ หมั่นขุดหมั่นขัดเกลากิเลสออกจากใจตัวเอง กลับกันทันทีเลย ต้องเอาออกให้หมด คลายออกให้หมด ทุกสิ่งทุกอย่างถึงจะกลับคืนสู่สภาพเดิมได้

เน้นสติน้อมนำสติปัญญาเข้าไปทดแทน เข้าไปทำหน้าที่แทน ถึงจะเดินปัญญาได้ อันนี้เพียงแค่เล่าให้ฟังนะ อันนี้เพียงแค่เล่าให้ฟัง พวกท่านไม่ไปทำก็ยาก ต้องอาศัยกาลอาศัยเวลา อาศัยการสร้างสะสมบารมีให้มีให้เกิดขึ้นจากน้อยๆ ไปหามากๆ

คนทั่วไปมีตั้งแต่ความทะเยอทะยานอยาก อยากจะได้อยากจะเอา อยากจะมีอยากจะเป็น อะไรก็อยากหมด แม้ตั้งแต่บุญ ก็อยากจะได้บุญ แต่ถ้าคนเราเข้าใจ รู้จักสร้างบุญไม่ยึดติดในบุญ ใจก็อยู่กับบุญ กายก็เป็นบุญ วาจาก็เป็นบุญ

นั่นแหละ ต้องทำความเข้าใจให้ถูกต้องทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงเราทำความเข้าใจไม่ถูกต้อง ก็ให้อยู่ในกองบุญเอาไว้ ถึงจะเป็นบุญที่ยังเดินไม่ถึงจุดหมายปลายทางก็ยังดี

หลวงพ่อก็พาทำทุกอย่างนั่นแหละ สิ่งไหนที่จะเป็นประโยชน์ สิ่งใดที่จะเป็นอานิสงส์หลวงพ่อก็พาทำ มีโอกาสก็พาทำ ญาติโยมมีโอกาส โอกาสเปิดให้สถานที่เปิดให้ ถ้าไม่ทำหลวงพ่อก็ช่วยเหลือไม่ได้ ก็ต้องพยายามพากันน้อมกายน้อมใจเข้ามา เข้ามาทำเอา

บุคคลมีสติมีปัญญาไม่จำเป็นต้องไปเคี่ยวเข็ญยาก เพียงแค่มองปุ๊บปั๊บ อะไรในสิ่งที่เราจะทำ อะไรที่จะขวนขวาย ไปอยู่บ้านท่านก็ไม่นิ่งดูดาย อะไรเราพอทำได้เราก็ทำ ล้างห้องส้วมห้องน้ำ ล้างถ้วยล้างชาม ปัดกวาดทำความสะอาดที่พักที่อาศัยที่หลับที่นอน สร้างความขยันหมั่นเพียรไม่เก้อไม่เขิน ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่เก้อไม่เขิน

ถ้าเรารู้จักขยันหมั่นเพียรรู้จักรับผิดชอบ ยิ่งมางอมืองอเท้ายิ่งมาเพิ่มความเกียจคร้าน แทนที่จะเพิ่มความขยันกลับสร้างสะสมหมักหมมกิเลสเข้าไปอีก มันจะไปใช้การได้อย่างไร ต้องบอกตัวเองให้ได้ ใช้ตัวเองให้เป็น มันถึงจะถูก มันก็จะเกิดประโยชน์ เราก็พลอยได้เกิดประโยชน์ เราก็พลอยได้รับประโยชน์อานิสงส์นั้นด้วย คนอื่นมาก็พลอยได้รับประโยชน์ได้รับอานิสงส์นั้นด้วย

คนปฏิบัติต้องเป็นคนรอบรู้ทั้งภายนอก รอบรู้ทั้งภายใน ขยันหมั่นเพียร ไม่ใช่ยิ่งเข้ามาฝึกหัดเท่าไรยิ่งกลายเป็นคนเกียจคร้าน มีตั้งแต่คนโง่เขลาเบาปัญญาเท่านั้นแหละ ยิ่งมาฝึกหัดเท่าไรก็ยิ่งโง่เขลาเบาปัญญา ยิ่งหลงหนักเข้าไปอีก ก็ต้องพยายามกัน ขยันหมั่นเพียรให้มันรอบทั้งภายใน รอบทั้งภายนอก ไปอยู่ที่ไหนก็จะมีตั้งแต่ความสุข มองเห็นหนทางที่จะเดิน ว่าเราจะได้กลับมาเกิดหรือไม่กลับมาเกิดกัน

เอาล่ะ วันนี้ก็ขอเจริญธรรมเพียงเท่านี้ พากันไหว้พระพร้อมๆ กัน พากันไปสร้างสานต่อทำความเข้าใจกันเอา