หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2551 ลำดับที่ 034

ขอให้ญาติโยมเราทุกคนทุกท่านจงเจริญสติ สร้างความรู้สึกรับรู้สัมผัสของลมหายใจเข้าออกของตัวเราเองให้ต่อเนื่องกันสักพักสักระยะหนึ่ง อดทนนั่ง ถึงกายของเราจะเกิดทุกขเวทนา เราก็ฝืนไปสักพัก ดับ หยุดความคิด หยุดความกังวลเรื่องภาระหน้าที่การงานต่างๆ แม้แต่ความคิดเล็กๆ น้อยๆ เราก็หยุดเอาไว้ ด้วยการเจริญ ‘อานาปานสติ’

สร้างความรู้สึกรับรู้สัมผัสของลมหายใจเข้าออกของตัวเรา ฟังไปด้วยน้อมมีความรับรู้สัมผัสของลมหายใจอยู่ที่ปลายจมูก สูดลมหายใจเข้าไปยาวๆ ลึกๆ ให้ทั่วท้อง แล้วก็ผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ สัก 2-3 เที่ยว กายของเราก็รู้สึกว่าสบายขึ้น จิตของเราก็สงบตั้งมั่นขึ้น การสูดลมหายใจยาวๆ ปล่อยออกมายาวๆ ความรู้สึกอยู่ที่ปลายจมูกของเราก็จะเด่นชัด นั่นแหละ ให้เราพยายามสร้างความรู้สึก แล้วก็พยายามสร้างให้ต่อเนื่อง

ถ้าความรู้สึกพลั้งเผลอไปเราก็พยายามสร้างขึ้นมาใหม่ จนมีความรู้สึกรับรู้อยู่ตลอดเวลา ลมหายใจเข้ายาวก็รู้ ออกยาวก็รู้ หายใจสั้นก็รู้ ออกสั้นก็รู้ จนเป็นธรรมชาติ ถ้าเรามีความรู้ตัวอยู่ปัจจุบันเราก็จะรู้จิต รู้ความปกติของจิต จิตจะก่อตัวส่งออกไปภายนอกเราก็รู้ทัน ความคิดที่จะผุดขึ้นมาปรุงแต่งจิต เราก็จะรู้ทัน

เพียงแค่เราสร้างความรู้ตัวพวกเรายังสร้างไม่ได้ต่อเนื่องกัน ก็เลยรู้ไม่ทันเวลาจิตเกิด ทั้งที่จิตก็เป็นบุญอยู่ จิตก็ฝักใฝ่ในบุญอยู่ บางทีจิตก็เกิดความอิ่ม เกิดความปีติสุขอยู่ตลอดเวลา แต่เราไม่รู้จักรักษาความสุขนั้นเอาไว้ ไม่รู้จักรักษา ไม่รู้จักทรง จิตที่ไม่มีความโลภความโกรธความอยาก เขาก็ว่างเขาก็สงบอยู่ แต่ก็ยังคว่ำอยู่ เพราะว่ายังไม่ได้แยกออกจากขันธ์ห้า ออกจากความคิด แต่เขาก็สงบอยู่

ถ้าเราสังเกตให้รู้ทัน สักวันหนึ่งเราก็จะเห็น การแยกจิตแยกความคิด ซึ่งเรียกว่าแยกรูปแยกนาม เขาเรียกว่า ‘วิปัสสนา’ ทุกอิริยาบถ เราต้องหมั่นสังเกตเรา หมั่นวิเคราะห์เรา อย่าให้จิตของเราเกิดความอยาก เกิดความทะเยอทะยานอยากในรูปในรสกลิ่นในเสียง กายของเรามีทำหน้าที่อย่างไร ทวารทั้งหกหูตาจมูกลิ้นกาย ซึ่งเป็นทางผ่านของรูปรสกลิ่นเสียง เข้าไปถึงดวงจิตซึ่งอยู่กลางใจของเรา

เวลาเกิดเหตุการณ์ต่างๆ เข้ามากระทบ ใจของเรายังนิ่งหนักแน่น รับรู้ ไม่หวั่นไหว นั่นแหละคือสมาธิ นั่นแหละคือศีล ศีลคือความปกติ กายของเราก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้คนโน้น สร้างความเดือดร้อนให้คนนี้ วาจาของเราก็ไม่ได้กระทบกระทั่งคนโน้นคนนี้ ใจของเราก็ไม่ได้คิดอคติ ไม่อิจฉาริษยา ไม่มีการเพ่งโทษ มีตั้งแต่พรหมวิหาร มีตั้งแต่ความเมตตาเข้าไปทดแทน

มองโลกในทางที่ดีคิดดี ถึงเขาจะไม่ดี ใจของเราก็ดี เราก็พยายาม พอช่วยได้ก็ช่วย ช่วยไม่ได้อุเบกขา พยายามอย่าไปปล่อยวันเวลาทิ้งเสียดายเวลา ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา จิตหรือว่าวิญญาณทุกดวงมุ่งเข้าไปเพื่อที่จะเดินทางให้ถึงจุดหมายปลายทาง คือความบริสุทธิ์ ความหลุดพ้น เรายังชำระสะสางไม่ได้เด็ดขาด เราก็ต้องพยายามอย่าไปทิ้งบุญทิ้งกุศล พยายามสร้างบารมี

แต่ละวันเราได้สร้างบารมีอะไรบ้าง ตื่นขึ้นมาเราละความเกียจคร้านแล้วหรือยัง เรามีความรับผิดชอบต่อตัวเราเองแล้วหรือยัง มีความจริงใจต่อตัวเรา มีความเสียสละ ไม่เอารัดเอาเปรียบคนอื่น มีความเมตตา มีความอ่อนน้อมถ่อมตน เรามีความกตัญญูกตเวทีต่อพ่อต่อแม่ ต่อพี่ต่อน้อง ต่อเพื่อนเกิดแก่เจ็บตายด้วยกัน นั่นแหละคือการปฏิบัติ​ธรรม นั่นแหละคือการทำตามหน้าที่ เรามีความขยันหมั่นเพียร ผิดพลาดแก้ไขใหม่ๆ

ขณะที่ทำเราก็มีความสุข ขณะที่ทำการทำงาน ถ้าเราเข้าใจเราก็เอาการงานเป็นการปฏิบัติธรรม ทำงานไปด้วยจิตรับรู้ไปด้วย มีสติคอยดูรู้จิต จิตของเราก็ได้พักผ่อน ไม่มีความเครียด ไม่มีความเกียจคร้าน จนกระทั่งไม่ปล่อยวันเวลาทิ้ง ทั้งกลางวันทั้งกลางคืน มีตั้งแต่ความสุข นอกจากเราจะพักผ่อนให้กายด้วยสติด้วยปัญญา

พยายามพากันสร้างอานิสงส์ให้มากๆ นะ อย่าปล่อยโอกาสทิ้ง เรามีโอกาสได้สร้างทุกเวลาตั้งแต่ตื่นขึ้นมา พูดดีก็เป็นบุญแล้ว คิดดีก็เป็นบุญแล้ว ยิ่งได้กระทำลงไปอีกยิ่งเป็นบุญใหญ่ สร้างประโยชน์ภายนอกเราก็สร้าง ภายในเราก็สร้าง อย่างพวกเรามาวัด ก็มาช่วยทำอันโน้นบ้างทำอันนี้บ้าง มาช่วยกันสร้างวิหาร สร้างศาลา มาปลูกต้นไม้ มาทำความสะอาด อันนี้ก็เป็นการสร้างบารมี เพราะว่าความเสียสละ

แม้ตั้งแต่การเข้าห้องส้วมห้องน้ำเราก็ได้บุญ ห้องไหนไม่มีน้ำ น้ำไม่เต็ม เราก็เปิดให้เต็ม ห้องไหนสกปรกเราก็ทำ ทำแล้วความสะอาดก็เกิดขึ้น เราก็พลอยสบายใจ คนอื่นมาทีหลังก็พลอยสบายใจ นั่นแหละ ถ้าเราไม่มีความเสียสละเราก็ทำไม่ได้ เรามีความเสียสละ ดูแต่ละห้องก่อนที่จะเข้า เราเข้าห้องที่สกปรกที่สุด เราก็จะได้บุญมากที่สุด ห้องที่สะอาดก็สะอาดอยู่แล้ว ได้เข้าห้องสกปรกเราก็ได้ทำความสะอาดด้วย ละทิฏฐิ ละมานะ ละความถือตัวของเราด้วย เราทำความสะอาด ไม่ต้องไปกังวลว่ากลัวคนโน้นคนนี้เขาจะได้ได้ดี ก็เรานั่นแหละได้ดี จิตใจของเรามีความเสียสละ

ทำกับข้าวกับปลาก็เหมือนกัน ทำกับข้าวกับปลาเราก็อยากจะให้คนอื่นได้อยู่ได้กินได้อิ่มมีความสุข เราก็พลอยมีความสุข เห็นคนอื่นเขาได้กินได้อิ่ม ไม่หิวโหย แม้ตั้งแต่เราไม่ได้รับประทานเราก็อิ่ม เหมือนกับเราได้ทำบุญให้กับพ่อให้กับแม่ให้กับพี่ให้กับน้อง เคยสังเกตหรือไม่ บางครั้งเราทำบุญให้กับพ่อของเราให้กับแม่ของเรา ช่วงที่เวลาเราไม่ได้ทำก็เกิดความกังวลว่าเรายังไม่ได้ทำ ปีแล้วปีเล่าไม่ได้ทำบุญให้พ่อให้แม่ กว่าจะตั้งเค้าได้ กว่าจะรวมญาติกันได้ พอรวมกันได้ พอทำบุญ จิตใจก็ไม่มีความอยาก ไม่มีความหิวโหย วันสองวันสามวัน จิตก็ไม่มีความอยาก มีตั้งแต่ความอิ่ม อยากจะให้คนมาร่วมงานได้มีความสุขมีความอิ่ม หากับข้าวกับปลาให้ทาน นั่นแหละคือบุญ จิตอิ่มในบุญตลอดเวลา

พอทำบุญเสร็จสองสามวัน กายก็เริ่มหิวจิตก็เกิดความอยาก แต่เราไม่รู้จักละความอยาก หนุนกำลังสติไปเอาอาหารมาให้กาย ถ้าคนเรารู้จักก็จะอยู่กับบุญตลอดเวลา ทำกายให้เป็นบุญ ทำวาจาให้เป็นบุญ ทำใจให้เป็นบุญ จะทำอะไรก็อยู่กับบุญตลอดเวลา เราไม่ต้องไปดิ้นรนเลย ทำทุกสิ่งทุกอย่างก็ทำเพื่อให้เกิดประโยชน์

ช่วงดิ้นรนใหม่ๆ ที่ยังไม่เข้าใจถึงได้แสวงหาสถานที่ แสวงหาครูบาอาจารย์ แสวงหาผู้รู้ ถ้าเรารู้จักสร้างผู้รู้ขึ้นมาในกายของเรา หรือว่าสร้างสตินั่นแหละ เข้าเป็นหมั่นพร่ำสอนจิตของเราตลอดเวลา จนจิตของเรารู้เห็นตามความเป็นจริง การเกิดเป็นทุกข์ การเป็นทาสของกิเลสเป็นทุกข์ เขาก็ไม่เอา จะเอาจะมีจะเป็นก็เป็นเรื่องของปัญญา นี่แหละให้พยายามกันนะ ล้มแล้วลุกขึ้นมาใหม่แก้ไขตัวเองใหม่

หลวงพ่อก็ขอขอบใจ ขอบคุณทุกคนที่ได้มาช่วยกันสร้างอานิสงส์สร้างบารมี อยู่ใกล้อยู่ไกลก็เป็นทรัพย์สมบัติของทุกคน ไม่ใช่เป็นของคนใดคนหนึ่ง ของหลวงพ่อก็ไม่ใช่ เป็นสมบัติของโลก เป็นสมบัติของแผ่นดิน เป็นสิริมงคลของทุกคน

ให้ทำไปเถอะ ทำมากก็เป็นของเรา ทำน้อยก็เป็นของเรา อย่าว่าไม่ทำให้ ทำทุกที่เท่าที่โอกาสอำนวย ไม่ใช่ว่าทำเฉพาะในวัดอยู่ที่บ้านเราก็ทำ ทำให้พ่อให้แม่ ให้พี่ให้น้อง ให้เพื่อนร่วมงาน ให้อภัยทานให้อโหสิกรรม เราก็จะอยู่กับบุญตลอดเวลา ก็ต้องพยายามกัน

เอาล่ะ วันนี้ก็ขอเจริญธรรมเพียงเท่านี้ พากันไหว้พระพร้อมๆ กัน พากันสร้างสานต่อทำความเข้าใจกันนะ นี่แค่เพียงแค่เล่าให้ฟัง