หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2563 ลำดับที่ 24 วันที่ 24 เมษายน 2563

หลวงพ่อฝากไว้ ปี 2563 ลำดับที่ 24
พระธรรมเทศนาโดย พระอาจารย์สำราญ ธมฺมธุโร (หลวงพ่อกล้วย วัดป่าธรรมอุทยาน)
ในวันที่ 24 เมษายน 2563

มีความสุขกันทุกคน พระเรา ชีเรา พิจารณาดีๆ อย่าไปปล่อยโอกาสทิ้ง อย่าไปปล่อยเวลาทิ้งอย่าไปปล่อยให้กิเลสเล่นงาน ตั้งแต่ตื่นขึ้น ดู รู้ ทำความเข้าใจขยันหมั่นเพียร แต่ละวันๆ ตื่นขึ้นมาเรามีความขยันเพียงพอหรือไม่ เราสังเกตใจของเราเป็นแล้วหรือยัง เราสำรวจตัวเรา ส่วนไหนส่วนใจ ส่วนไหนส่วนกาย ใจปกติเป็นอย่างไร ใจไม่เกิดเป็นอย่างไร ใจไม่มีกิเลสเป็นอย่างไร การดับการละ พิจารณาได้แล้วหรือยัง จนกระทั่งถึงเวลานี้แล้วก็เดี๋ยวนี้ เวลาจะรับประทานข้าวปลาอาหาร เราก็จำแนกแจกแจงความอยากกับความหิว ความหิวเกิดขึ้นที่กายความอยากเกิดขึ้นที่ใจ ทั้งอยากทั้งหิวผสมโรงกันไป มันก็เลยหลง

เราต้องหัดวิเคราะห์ เพียงแค่ระดับของสมมติ ความเป็นอยู่ปัจจัย สิ่งอาศัยของเรา อย่าไปเกียจคร้าน งอมืองอเท้า ถ้าความเกียจคร้านเข้าครอบงำไปที่ไหนไม่มีความเจริญ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ใช้ตัวเองไม่เป็น ให้ตั้งแต่กิเลสมันเล่นงาน เราต้องเป็นคนขยันหมั่นเพียร มีความรับผิดชอบ มีความเสียสละ ทุกอย่าง เป็นผู้รู้ผู้ตื่นอยู่ตลอดเวลา ขยันหมั่นเพียร

ทั่วโลกก็เกิดภัยพิบัติ ดั่งที่เราได้ยินได้ฟังได้ทราบกันทุกวัน ก็หนักเอาการอยู่ เกิดภัยพิบัติด้วยโรคโควิด โรคอันนี้มันเป็นโรคไปทั่วโลกเลย ไม่ได้เลือกว่าผู้ดีมีจน ไม่ได้เลือกว่าประเทศเล็กประเทศน้อย มันก็มีประชาธิปไตยเหมือนกันเนาะ เห็นว่าราชวงศ์ซาอุฯ นี้เป็นกันเกือบหมด ติดกันเกือบหมดเลยนะ ต้องได้สร้างโรงพยาบาลรักษาราชวงศ์บอกว่างั้น ทั้งสหรัฐอเมริกาก็ตายเยอะอันดับหนึ่ง

นั่นเป็นโรคกรรม โรควิบากกรรม มันเป็นการชำระ เป็นการชำระสะสาง ใครมีบุญมีกุศล ใครมีอานิสงส์ ไม่ถึงเวลาก็ไม่ได้ไป นี่ถ้าถึงเวลาจะเอาไปแอบไปซ่อนไว้ที่ไหนก็ต้องได้ไป เหมือนกันกับอะไรที่ประเทศจีน ที่เขาเอาคนป่วยโควิดไปรักษาที่โรงแรม ไปกักตัวที่โรงแรมหลายร้อยคนโรงแรมกลับพังถล่ม แทนที่จะตายเพราะโควิด ตายเพราะโรงแรมถล่มนั่นแหละวิบากกรรม ไม่ได้ตายเพราะโควิดก็ต้องตายอย่างอื่น พอถึงเวลาที่จะต้องชำระ วิบากกรรมมาถึง เขาส่งวิบากเขาส่งผู้ชำระมา ใครมีบุญมีกุศล มีสติ มีปัญญา มีความแข็งแกร่ง ก็อยู่รอด อีกชุดหนึ่งเห็นว่าจะเอาขึ้นเครื่องบินไปรักษาที่ไหนที่ญี่ปุ่นจากฟิลิปปินส์ เครื่องบินก็ตกระเบิดตายไม่ได้รักษาเลยโควิดก็ไม่ได้รักษา อะไรก็ไม่ได้รักษา มันเป็นวิบากกรรม ถึงเวลา

เราต้องศึกษาเรื่องกรรมให้ละเอียด กรรมภายในคือทางด้านจิตวิญญาณ ในกายของเรา ความคิดของเรา ทำไมใจถึงเกิด ทำไมใจถึงหลง เราต้องศึกษาให้ละเอียด กรรมภายนอก อกุศลเราก็ละ เราก็เจริญกุศล ทำเฉพาะสิ่งที่เป็นประโยชน์ คิดดีทำดี ทั้งกาย ทั้งวาจา ทั้งใจ อะไรก็ทำเราไม่ได้ นอกจากจะถึงวาระเวลาที่ธาตุขันธ์แตกดับ อันนั้นไปตามสถานการณ์วิบากที่เขาจะถึงเวลา

ขณะที่เรายังมีลมหายใจอยู่นี้แหละ พยายามทำ ไม่ว่าพระ ว่าโยม ว่าชี พระก็พยายามขยันหมั่นเพียร มีอะไรก็ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน อย่าไปงอมืองอเท้า ยิ่งบวชเข้ามาเท่าไหร่ก็ยิ่งเป็นคนขยันนะ ขยันในการขัดเกลากิเลส ขยันในการทำความเข้าใจ ขยันในภาระหน้าที่การงาน ไม่ใช่ว่าเอาตั้งแต่งอมืองอเท้า ไปที่ไหนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แบกตัวเองไปเป็นภาระให้คนโน้นคนนี้ ที่โน่นที่นี้ นั่นน่ะใช้การไม่ได้ เราต้องรีบแก้ไขตัวเรา อย่างน้อยๆ สมมติก็ให้รู้จักขยัน รู้จักช่วยเหลืออนุเคราะห์เกื้อหนุนซึ่งกันและกัน

ชีก็เหมือนกัน พยายามช่วยเหลือกัน มีอะไรติดขัดก็รีบช่วยเหลือกัน สมมติก็จะไม่ได้ลำบากไม่ใช่ว่าตัวกู ของกูของมึง ของมึงของกู กูทำมึงไม่ทำ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละเขาคิดอย่างนั้นคนฉลาดเขาไม่คิดอย่างนั้นหรอก ทำอย่างไรมันถึงจะราบรื่น ราบรื่นน่าอยู่ น่าอาศัยน่ารื่นรมย์อะไรที่มันไม่ดีเราก็รีบทำเสีย

ญาติโยมที่มาอาศัยวัดอยู่ก็เหมือนกัน ไม่ใช่มาแล้วก็เกียจคร้าน กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กินกินแล้วก็เล่าเรื่องคนโน้นคนนี้ อคติคนโน้นคนนี้ ใช้การไม่ได้ เราต้องรีบแก้ไขเรา ปรับปรุงตัวเรา ดูงานการงานของเราให้ดี ทำหน้าที่ของเราให้ดี

กว่าจะได้มามีที่พักที่อาศัยมันลำบากมามากเท่าไหร่ ที่หลวงพ่อพยายามทำให้ทุกคนได้อยู่ดีมีความสุข จากความไม่มีทำให้มี ทุกคนได้อยู่ดีมีความสุข อาศัยกาล อาศัยเวลา อาศัยความขยันหมั่นเพียร อาศัยความเสียสละของทุกคน ในอดีตที่ผ่านมา ช่วยกันทั้งกลางวันทั้งกลางคืน ทั้งงานสมมติ ทั้งงานวิมุตติ

พวกเราจะมาเอาตั้งแต่ความเกียจคร้านเข้าครอบงำ ขอให้กูได้อยู่ดีมีความสุข อย่างอื่นจะเป็นยังไงกูไม่สนใจ ใช้การไม่ได้ ถ้าใครมีความเกียจคร้าน หรือว่าชอบมีความสุข ที่มันมีความสุขก็ที่สถานที่ตรงนี้ ก็ไปได้ ถ้าที่ตรงนี้ไม่สะดวกไม่สบายไม่มีความสุข ถ้าเอาตั้งแต่ความเกียจคร้านเข้าครอบงำ ก็ต้องพิจารณาตัวเรา แก้ไขตัวเรา ปรับปรุงตัวเรา อยู่ตลอดเวลา